Ҷашн гирифтани зодрӯз ҳамеша як муносибати махсус аст ва он гоҳ ки он бо ҳамкорон дар ҷои кор ҷашн гирифта мешавад, хеле муҳимтар аст. Чанде пеш ширкати ман барои баъзе ҳамкорони мо маҷлисҳои зодрӯз ҷамъ овард ва ин як ҳодисаи олиҷаноб буд, ки ҳамаашро ба ҳамдигар боз ҳам наздиктар кард.

Ҷамъомад дар утоқи вохӯрии ширкат баргузор шуд. Дар сари суфра баъзе газакҳо ва нӯшокиҳо буданд. Кормандони маъмурии мо инчунин як торт меваҳои калон омода карданд. Ҳама ба ҳаяҷон омада буданд ва мунтазири ҷашн ҳастем.

Чӣ тавре ки дар гирем, раҳбари мост, ки ҳамкорони моро табрик кунад ва ба онҳо барои саҳмгузорон ба ширкат раҳмат гӯяд. Ин пас аз як даври порспкуга ва дӯстдорони ҳозира. Ин хеле дилгармкунанда буд, ки то чӣ андоза мо ҳамкорони худро қадр мекардем ва меҳнат ва бахшидани онҳоро то чӣ андоза қадр мекардем.

Пас аз сухани он, ҳамаи мо меоем «Зодрӯзи хуш» -и ҳамкорон ва тортро якҷоя мепӯшем. Барои ҳама торт кофӣ буд ва ҳамаи мо дар ҳоле ки сӯҳбат ва сайд бо ҳамдигар лаззат бурдем. Ин як имконияти хубе буд, ки бо ҳамкорони худ беҳтар шинос шудан ва вомбарг аз чизи оддӣ ҳамчун ҷашни зодрӯз.

Таъминоти ҷамъбастии ҷамъомад буд, вақте ки ҳамкасбони мо пули зодрӯзи худро аз ширкат дарёфт кард. Ин тӯҳфаи фардӣ буд, ки нишон дод, ки чӣ қадар фикр ва саъю кӯшиш ба интихоб кардани он буд. Зодрӯзи мардон ва занон ҳайрон буданд ва сипосгузор буданд ва мо аз ин лаҳзаи махсус қисми хушҳолем.

Дар маҷмӯъ, ҷамъоварии зодрӯз дар ширкати мо муваффақ буд. Он ҳамаи моро ба ҳам наздик кард ва моро дар ҷои кор қабул кард. Ин ёдрас буд, ки мо на танҳо ҳамкорон нестем, балки дӯстоне, ки дар бораи некӯаҳволии якдигар ва хушбахтии якдигар ғамхорӣ мекунанд. Ман интизори ҷашни навбатии зодрӯз дар ширкати худ ҳастам ва боварӣ дорам, ки ин мисли ин хотирмон хоҳад буд.