Таҷлили зодрӯз ҳамеша як ҳодисаи махсус аст ва вақте ки он бо ҳамкорон дар ҷои кор ҷашн гирифта мешавад, боз ҳам пурмазмунтар мешавад. Чанде пеш дар ширкати ман барои чанде аз ҳамкасбони мо як ҷашни зодрӯз баргузор шуд ва ин як чорабинии аҷибе буд, ки ҳамаи моро ба ҳам наздик кард.

Митинг дар мачлисгохи ширкат барпо гардид. Дар болои миз газакҳо ва нӯшокиҳо буданд. Коркунони маъмурии мо хам торти калони мевагй тайёр карданд. Ҳама ба ҳаяҷон омада, интизори ҷашн буданд.

Вакте ки мо дар гирди дастархон чамъ шуда будем, сардори мо суханронй карда, хамкасбонамонро бо рузи таваллудаш табрик намуда, ба онхо барои хиссае, ки ба корхона гузоштаанд, ташаккур баён кард. Баъд аз он чапакзании пурмавч ва чапакзании пурмавчи хамаи хозирон cap шуд. Аз дидани он, ки мо ба хамкасбонамон то чй андоза бахои баланд медихем ва ба мехнату садокати онхо бахои баланд медихем, дилнишин буд.

Баъди суханронӣ ҳама ба ҳамкорон суруди «Зодрӯз муборак»-ро хондем ва якҷо торт буридаем. Торт барои ҳама кофӣ буд ва ҳамаи мо ҳангоми сӯҳбат ва мулоқот бо ҳамдигар як порча лаззат бурдем. Ин як имконияти хубе буд, ки бо ҳамкасбони мо хубтар шинос шавем ва дар бораи як чизи оддӣ ба мисли ҷашни зодрӯз пайвандем.

Ҷолиби диққати ҷамъомад он буд, ки ҳамкорамон пули зодрӯзашро аз ширкат гирифт. Ин тӯҳфаи фардӣ буд, ки нишон дод, ки барои интихоби он чӣ қадар фикр ва кӯшиш сарф шудааст. Мардон ва занони зодрӯз дар ҳайрат буданд ва миннатдор буданд ва мо ҳама худро хушбахт ҳис мекардем, ки як қисми ин лаҳзаи махсус ҳастем.

Умуман, чамъомади зодруз дар корхонаи мо бомуваффакият гузашт. Ин ҳама моро ба ҳам наздиктар кард ва моро водор сохт, ки ҳузури ҳамдигарро дар ҷои кор қадр кунем. Ин ёдоварӣ буд, ки мо на танҳо ҳамкорон, балки дӯстоне ҳастем, ки дар бораи некӯаҳволӣ ва хушбахтии ҳамдигар ғамхорӣ мекунанд. Ман таҷлили навбатии зодрӯзро дар ширкати мо бесаброна интизорам ва боварӣ дорам, ки он ҳам мисли ин ҷашн фаромӯшнашаванда хоҳад буд.